donderdag 15 maart 2012

How Men Fall in Love: part 2

Vorige week zat ik op de trein en hoorde ik een gesprek tussen twee vriendinnen. Blijkbaar had haar lover er na enkele weken een streep onder gezet, omdat hij “haar bij nader inzien toch niet zo leuk vond.” Ikzelf had enkele maanden smsen en enkele fijne dates achter de rug, tot mijn gentleman het plots ook te druk had om nog eens iets van zich te laten horen. Steeds weer hetzelfde verhaal: alles verloopt volgens plan en je potentiële vriendje toont oprecht interesse, tot hij je plots laat vallen. Een mannelijke informatiebron heeft echter voor wat opheldering gezorgd. Blijkbaar gaan mannen door een twee-fasen-verliefdheid. Eerst worden ze blindelings verliefd en hebben ze er alles voor over om bij hun crush te zijn. Dan volgt er iets wat ik de “danger zone” heb genoemd: een korte periode waarin de kleinste imperfectie voldoende kan zijn om die initiële verliefheid te onthoofden. Wanneer een man zijn twijfels echter aan de kant kan schuiven, dan volgt er een tweede fase van verliefdheid en dan zal hij zijn uiterste best doen om een echte relatie met je op te bouwen. Alleen jammer dat je er als vrouw geen controle over hebt en dat je zelfs geen flauw benul hebt wanneer die “danger zone” in aantocht is. Het blijft dus gewoon afwachten en hopen dat je zo snel mogelijk duidelijkheid krijgt. 
Men zegt wel eens: “Never let a mans mind wander, its to little to be out by itself.” Deze quote slaat de nagel op de kop, hoewel sommige mannen hun hersenen iets meer mogen gebruiken. Ook vrouwen hebben vaak de intentie om alles te gaan analyseren. In ons hoofd maken we lijstjes met negatieve en positieve zaken, en we wegen onze opties zorgvuldig af. Wanneer het er echter op aankomt om een te kiezen, dan gooien we maar al te graag onze ratio overboord en kiezen we met ons hart. Wij, dames, zorgen ook dat we verschillende raadgevers bij de hand hebben en praten er naar hartelust over met onze vriendinnen. Mannen lijken emotioneel een klein beetje afgestompt te zijn en ergens wordt dat toch verwacht door de maatschappij. Zij denken eerst met hun hart/penis en daarna krijgen hun hersenen ook de kans om iets te zeggen. Ik weet niet of ik alles onder de noemer bindingsangst mag plaatsen, maar het is overduidelijk dat veel kerels het op een lopen zetten wanneer een relatie onafwendbaar lijkt. Plotseling wordt het duidelijk dat hun vrijheid op het spel staat en dat ze alle andere vrouwen links zullen moeten laten liggen. Een tweede mogelijkheid is dat de initiële sluier van verliefdheid wordt op gelift en dat ze merken dat de vrouw aan hun arm toch niet hun droomvrouw is. Wanneer ze dit realiseren gaan ze gewoon verder met hun leven, terwijl wij wachten op een telefoontje, een mail of een berichtje. We hebben er geen flauw idee van dat de “danger zone” ons de das heeft omgedaan. Sinds enkele maanden heb ik eindelijk door dat liefde niet moeilijk hoeft te zijn en dat het dus niet mijn taak is om mijn date ervan te overtuigen hoe geweldig een relatie met mij wel zou zijn. Ik ben niet langer bereid om een kerel van zijn vrijgezellenrots te duwen, wanneer hij niet moedig genoeg is om zelf de sprong in het diepe te wagen.  
Ik moet het toegeven: vrouwelijke creaturen zitten vaak op een emotionele rollercoaster en onze stemmingswisselingen kunnen een echte last zijn voor het mannelijk geslacht. Wanneer het echter op verliefdheid aankomt, zijn onze gevoelens meestal heel wat stabieler. De vlinders in onze buik blijven fladderen eenmaal ze ontpopt zijn. Het is voor ons dus een hele opdracht om een man te onderscheiden die echt verliefd is van eentje die last heeft van “schijnverliefdheid,” zeker aangezien ze het zelf niet weten. We kunnen enkel ons best doen en hopen dat onze charmes hem ervan kunnen overtuigen om het een kans te geven. En indien het het niet zo is, dan is er nog altijd hoop, volgens de films toch:
Maybe the happy ending is this, knowing after all the unreturned phone calls, broken-hearts, through the blunders and misread signals, through all the pain and embarrassment you never gave up hope. 
-He’s just not that into you-

2 opmerkingen:

  1. Alsof mannen de enige zijn die een relatie beeïndigen en bindingsangst vertonen...
    Zo verschillend zijn jullie vrouwen op dat gebied niet hoor.
    Al zullen jullie het subtieler en langdradiger aanpakken en de man in kwestie bewust of onbewust minder affectie en seks gaan "leveren" tot hij het meestal zelf aftrapt. En jullie zich dan kunnen wentelen in de slachtofferrol, opgedrongen door dezelfde maatschappij die mannen blijkbaar toegang tot hun gevoelens ontzegt...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tuurlijk kunnen vrouwen ook lekker gemeen doen. Ik heb het enkel over de grote lijnen, op elke regel zijn er uitzonderingen. Als er al minder affectie en seks wordt gegeven, is het meestal ook omdat de relatie al een tijdje duurt. Alle sterke gevoelens doven een beetje en als jullie het dan aftrappen, voelt het niet echt fijn. Je zit namelijk met twee in een relatie, dus moet je er ook met twee aan werken ;) En ik heb zelf al aangehaald dat mannen de toegang tot hun gevoelens ontzegd wordt: "Mannen lijken emotioneel een klein beetje afgestompt te zijn en ergens wordt dat toch verwacht door de maatschappij." Misschien kan je de clichés overwinnen en er de volgende keer over praten in plaats van het af te trappen..

    BeantwoordenVerwijderen